Δυο- τρεις τύποι αναρωτιόντουσαν ποιος είναι αυτός.
Ο Μάγος Λο, σήκωσε το χέρι και τους έδειξε μια πέτρα.
Όλοι φύγανε ήσυχοι.
Αργά όμως το βράδυ...
την ώρα που όλοι είχανε πέσει για ύπνο,
ο πειρατής φράντσιο επέστρεψε και με γρήγορες κινήσεις
πήρε την πέτρα και άρχισε να τρέχει προς το δάσος.
Δεν περάσανε 10 λεπτά, όταν...
ένα χέρι δασύτριχο και βαρυκόκαλο,
ακούμπησε τον ώμο του Φράντσιο.
(Αν και πειρατης ο πρωταγωνιστης μας,
δεν θα έπρεπε να παραλείψω να σας πω
ότι σε αυτό το σημείο ο Φράντσιο κλάνει μέντες).
Αφού λοιπόν εξέφρασε τις εσώτερες ανυσηχίες του,
με αυτό το οργανικο- μεταφυσικό φαινόμενο,
ο πειρατής Φράντσιο κοίταξε πίσω του...
Δινω πάσα σε sofi-k και drunksoul...και σε όποιον άλλο διαβάζει, αν διαβάζει δηλαδή IoI
να συνεχίσουνε...τι απέγινε ο πειρατής Φράντσιο; ε; ε; ...
18 comments:
Piece of cake!!!
A!
έκλασα και εγώ μέντες -είμαι φοβιτσιάρης άνθρωπος το παραδέχομαι.
Ειδικά μέσα στο δάσος, όταν όλοι εχουν πέσει για ύπνο!
Μamba από που ξεκίνησε αυτο;
sofi-k.
piece of cake ε?!!
τι απεγινε ομως; δεν μας ειπες...
ελπιζω να μην κυριολεκτεις...!!!!!
ralou.
σιγα μην κλασεις ρε, σιγα μην φοβηθεις!!!! Με τσαμπουκά!!
Εντάξει!
Η ιστορία όμως, απο εδω ξεκινάει ή προηγήθηκαν άλλοι;
Μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα, γι αυτό ρώτησα.
:)
απο εδω ξεκιναει ralou...sorry νομιζα οτι το ειχα γραψει...καψιμοοοοοο!!!
Αυτό που είδε ο Φράντσιο του έκοψε τα γόνατα. Δεν φημιζόταν για τη γενναιότητά του αλλά αυτό ξεπερνούσε κάθε προηγούμενο. Ο φόβος του ήταν τόσο μεγάλος που του έφυγαν δυο κλανιές απανωτές. Μπροστά του στεκόταν θεόρατος ο Γρηγόρης ο Ουραγκοτάγκος. Πάγωσε και συνέχισε να τον κοιτάει την στιγμή που ο Γρηγόρης επεξεργαζόταν αυτό το περίεργο πλάσμα που έβγαζε ήχους και μυρωδιές περίεργες. Ο Φράντσιο σκεφτόταν ότι με ένα χτύπημα θα μπορούσε να τον σκοτώσει και τον έπιανε απελπισία. Ήταν τόσο νέος ακόμα άλλωστε. Και δεν είχε καταφέρει ακόμα να πηδήξει την Καιτούλα τη γοργόνα. Όταν έφερε στο μυαλό του το υπέροχο κορμί της ένα χαμόγελο έσκασε στα χείλη του και ένα ακόμα μέσα στα παντελόνια του. Ο Γρηγόρης είδε το Φράντσιο που χαμογελούσε και ανταπέδωσε και αυτός με ένα δυνατό γέλιο. Όμως το γέλιο του Γρηγόρη ήταν τόσο δυνατό που ο Φράντσιο νόμισε οτι έφτασε το τέλος του και αρχίζει να ουρλιάζει (είπαμε ότι δεν φημίζεται για την γενναιότητά του). Ο Γρηγόρης παραξενεύτηκε από την αντίδραση του Φράντσιο, τον πιάνει από το λαιμό με το ένα του χέρι και τον σηκώνει ψηλά. Ο Φράντσιο πλέον είναι έτοιμος να λιποθυμήσει... Ξαφνικά η πέτρα γλιστράει από την τσέπη του και πέφτει στο έδαφος. Ο Γρηγόρης βλέπει την πέτρα και του φαίνεται ενδιαφέρουσα. Πετάει τον Φράντσιο λίγα μέτρα πιο πίσω, σκύβει, σηκώνει την πέτρα και αρχίζει να την περιεργάζεται... Ο Φράντσιο γίνεται έξαλλος (ναι, για τον ίδιο Φράντσιο λέω). Αυτό δεν θα το άφηνε έτσι. Μπορεί να ήταν χέστης, αλλά για αυτή την πέτρα είχε περάσει τα άπειρα και δεν θα άφηνε έναν ουραγκοτάγκο, όσο μεγάλος και αν ήταν, να του την πάρει. Ήταν αποφασισμένος να πολεμήσει για αυτή την πέτρα μέχρι τέλους. Αρπάζει ένα μεγάλο, χοντρό κλαδί από το χώμα, πλησιάζει τον Γρηγόρη με κινήσεις αιλουροειδούς και τον χτυπάει στο κεφάλι με όλη του δύναμη. Το κλαδί σπάει στα δύο και ο Φράντσιο μένει με το μισό κλαδί στα χέρια και τον Γρηγόρη να τον κοιτάει φανερά εξοργισμένος. Εκείνη τη στιγμή σκέφτεται πόσο μεγάλη μαλακία έκανε. Αφού ήξερε ότι δεν ήταν για τσαμπουκάδες... Τώρα θα πρέπει να αντιμετωπίσει ολόκληρο ουραγκοτάγκο για μια γαμημένη πέτρα. Ο Γρηγόρης αρπάζει με δύναμη τον Φράντσιο και τον σφίγγει με τα δυνατά του χέρια. Τον έσφιξε τόσο δυνατά που του έκοψε την ανάσα. Τον έβαλε στον ώμο του και αρχίζει να περπατάει. Ο Φράντσιο δεν μπορεί να αντισταθεί και φορτωμένος στον ώμο του Γρηγόρη σαν σακί ουρλιάζει καθώς βλέπει την πέτρα πεσμένη στο χώμα και αυτόν να απομακρύνεται. Ποιος ξέρει που τον πάει ο ουραγκοτάγκος και τι θα του κάνει...
Μέχρι εδώ η δική μου έμπνευση. Ελπίζω να μην γάμησα την ιστορία αλλά αυτός ο Φράντσιο δεν μου φάνηκε για συνηθισμένος πειρατής.
... Αυτό που είδε έκαναν τα γόνατα του να λυγίσουν! Μία περίεργη μορφή, από αυτές που βλέπεις στα drive-in όταν προσπαθείς να χουφτώσεις την Καιτούλα τη Γοργόνα, τον είχε πιάσει από τον ώμο! Αλλά το χειρότερο δεν ήταν αυτό. Το χειρότερο ήταν πως πίσω από αυτή την άθλια, τερατώδικη μορφή, υπήρχαν δεκάδες άλλες ίδιες! Ένιωσε πως το τέλος ήταν κοντά. Δεν είχε τα κότσια να τα βάλει με όλα αυτά τα παραμορφωμένα τέρατα. Ξαφνικά, όλοι μαζί άρχισαν να κάνουν βαριά βήματα προς τη μεριά του Φράντσιο! Ο φόβος του μεγάλος! Το οργανικό-μεταφυσικό του φαινόμενο ήταν στο ζενίθ! Και δεν έφτανε μόνο αυτό! Ο Φράντσιο έπαθε μεγάλη ζημιά: κατουρήθηκε πάνω του... Ο Φράντσιο σκεφτόταν πως μέσα σε όλη την ατυχία του, ήταν και τυχερός, γιατί δεν τον έβλεπε κανείς συγχωριανός του. Ούτε που ήθελε να φανταστεί το ρεζιλίκι! Τουλάχιστον αν χανόταν από προσώπου γης, θα δημιουργούνταν ένα μυστήριο γύρω από την εξαφάνιση του! Με αυτές τις σκέψεις, ούτε που κατάλαβε πόσο κοντά του είχαν φτάσει τα περίεργα τέρατα, όταν η βαριά ανάσα ενός, τον επανέφερε στην πραγματικότητα, με τον πιο βρωμερό ομολογουμένως τρόπο! Ο Φράντσιο, μη αντέχοντας τη δυσωδία, λιποθύμισε...
xexe! τελικα μονο χεστης δεν ειναι ο Φραντσιο. Ή θα κατουραει ή θα κλάνει...!!!
Ωραια, ωραια..!
καλα παει
μ αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι...
Ξύπνησε νιώθοντας μια ζεστή,δυσάρεστη,υγρασία στο πρόσωπο του.Σκέφτηκε να συνεχίσει να κρατάει κλειστά τα μάτια του προσποιούμενος τον λιπόθυμο αλλά αποφάσισε για μια φορά στη ζωή του να κοιτάξει το φόβο κατάματα.Αυτό που είδε τον ξάφνιασε...Ο Γρηγόρης ο Ουρακοτάγκος του γλειφε το πρόσωπο με την τραχιά του γλώσσα χύνοντας καυτά δάκρυα και μοιρολογώντας γιατί τον είχε για χαμένο...Η απερίγραπτη χαρά που είδε τον Φράντσιο να επανέρχεται καθρεφτίστηκε στα κίτρινα,μυωπικά του μάτια...Γρύλλισε κάτι και ο Φράντσιο με πολλή δυσκολία και κατόπιν προσπάθειας ξεχώρισε το εξής:"Ευτυχώς έζησες γιατί ο Μάγος Λο δεν θα μου το συγχωρούσε ποτέ...Εκείνη η πέτρα λέει...Μόνο εσύ ξέρεις το μυστικό της λέει...ΣΕ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΖΩΝΤΑΝΟ ΓΙ ΑΥΤΟ".
Ο Φράντσιο συνειδητοποίησε κάπως το νόημα των λόγων του Τέρατος...Ωραία...Πήρε μια παράταση αλλά έπρεπε να σκεφτεί κάτι πριν καταλάβαινε ο Μάγος ότι δεν είχε ιδέα για την πέτρα...Κάτι,ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ,και γρήγορα...
dannossiel
αντε να δω που θα παει τρελοκομεια!!!
μαλλον ο τιτλος του θα πρεπει να ειναι "Χωρις τελος"...!
Δυσκολεψε παντως...δυσκολεψε...
χεχε,περιμένω εναγωνίως...
Ωραια!
Αφου κανείς, τότε εγώ...!
ο πειρατης Φραντσιο χαλαρωσε και συνειδητοποίησε ότι θα έπρεπε να εκμεταλευτεί την κατάσταση.
φωναξε τον Γρηγορη τον Ουρακοτάγκο και του ζήτησε έναν φραπέ μέτριο και ένα πακέτο τσιγάρα.
(κατά προτίμηση καρέλια, αλλά αν δεν θα έβρισκε δεν είχε και ιδιαίτερο πρόβλημα...)
Ο Γρηγόρης μη έχοντας άλλη επιλογή, έκανε μια επιτόπια στροφή και ο Φράντσιο έμεινε να τον κοιτάει καθώς απομακρυνότανε.
Σε πέντε λεπτά ο Γρηγόρης είχε γυρίσει.
ο Φράντσιο ήπιε μια τζούρα καφέ και κέρασε τον Γρηγόρη ένα τσιγαράκι...
Όταν... ξαφνικά...
Έσκασε ένας μετεωρίτης και τους έκανε κομμάτια.
The End.
@sofi-k
ήταν ένας ουρακοτάγκος ο Γρηγόρης. Σήκωσε το ένα πόδι, σήκωσε και τ' άλλο και έπεσε...
Ρε τι τέλος είναι αυτό?Πολύ ψεύτικο (ενώ το υπόλοιπο είχε δόσεις αλήθειας).Άκου μετεωρίτης...Ούτε το τσιγάρο του δεν πρόλαβε να κάνει ο έρμος ο Γρηγοράκης και έκανε και την παλικαριά να τα φέρει...
drunksoul
Ασε ασε...μιλαμε για απιστευτες νταγκλες...και αυτο δεν ξερω πως το σκεφτηκα...
Αφου με θαυμασα στο τελος...
:)
Post a Comment