Ολοι μαζευτηκαν γυρω απο μια φωτια που εκαιγε στη μεση του πουθενα

Η μεση του πουθενα σηκωθηκε και εκανε εναν γυρο γυρω απο τον εαυτο της

Ο εαυτος της τρομαξε και κρυφτηκε στην γη

Η φωτια μπερδευτηκε και νομιζε οτι διψασε

Ηπιε λιγο νερο και φωναξε δυνατα:

Χορεψτε και τραγουδηστε

Κλειστε τα ματια και καειτε

Κλεισανε τα ματια ολοι

Η φωτια σικοκαιγε μεσα τους


Οταν ανοιξανε τα ματια τους ειχανε φυγει ολοι

Σφιχτοκωλοτουλουμιασμενα και αραχνοσφιχτοδεμενα νήματα
Σου λυνουν και σπάνε τα αρ...εε...χμ...τα νευρα

Και ολο παω και γυριζω
Δεν σε βρισκω και σε βριζω.

Αφιερωμενο στον Τ.
(Βασικα δεν υπάρχει Τ. αλλα παντα ηθελα να το γραψω αυτο).

Απο την ποιητικη μου συλλογη ‘Πηγα, ηρθα και σφιχτοκωλοτουλουμιαστηκα'.

σκατα να φας σκατα να πιεις

σκατα να πα να χεσεις

απ' τα σκατα να σηκωθεις

και στα σκατα να πεσεις.

Δυο- τρεις τύποι αναρωτιόντουσαν ποιος είναι αυτός.

Ο Μάγος Λο, σήκωσε το χέρι και τους έδειξε μια πέτρα.

Όλοι φύγανε ήσυχοι.

Αργά όμως το βράδυ...

την ώρα που όλοι είχανε πέσει για ύπνο,

ο πειρατής φράντσιο επέστρεψε και με γρήγορες κινήσεις

πήρε την πέτρα και άρχισε να τρέχει προς το δάσος.

Δεν περάσανε 10 λεπτά, όταν...

ένα χέρι δασύτριχο και βαρυκόκαλο,

ακούμπησε τον ώμο του Φράντσιο.

(Αν και πειρατης ο πρωταγωνιστης μας,

δεν θα έπρεπε να παραλείψω να σας πω

ότι σε αυτό το σημείο ο Φράντσιο κλάνει μέντες).

Αφού λοιπόν εξέφρασε τις εσώτερες ανυσηχίες του,
με αυτό το οργανικο- μεταφυσικό φαινόμενο,

ο πειρατής Φράντσιο κοίταξε πίσω του...

Δινω πάσα σε sofi-k και drunksoul...και σε όποιον άλλο διαβάζει, αν διαβάζει δηλαδή IoI

να συνεχίσουνε...τι απέγινε ο πειρατής Φράντσιο; ε; ε; ...